To wspomnienie z lekcji wf przez cały czas dla wielu bywa koszmarem. "Sport polubiłem dopiero po trzydziestce"

Dla jednych lekcje wychowania fizycznego to radosne wspomnienie biegania po sali, dla innych źródło lęku przed oceną. Wiele osób dopiero po latach przyznaje, iż sportowe zajęcia w szkołach skutecznie zniechęciły ich do aktywności fizycznej.Dla wielu dorosłych to właśnie lekcje wychowania fizycznego stały się pierwszym polem rywalizacji, w którym nie czuli się wystarczająco szybcy, silni ani odważni. Niewinne ćwiczenia zamieniały się w test kompetencji, a ocena z wf-u stawała się etykietą przyklejaną na lata. Jeden z naszych czytelników wyznaje, iż sport polubił dopiero po trzydziestych urodzinach.
REKLAMA


- W szkole byłem niski, chudy i słaby. Nie potrafiłem dobrze grać w piłkę, więc do drużyny zawsze wybierano mnie na szarym końcu. W końcu zacząłem unikać lekcji wf-u i wybłagałem, by mama zwolniła mnie z nich na stałe - opowiada w liście do naszej redakcji. - Długo unikałem też sportu, bo uważałem, iż nie jestem uzdolniony w tej dziedzinie. Fatalne wyniki badań sprawiły, iż polubiłem się z aktywnością fizyczną. Okazało się, iż może gry zespołowe to nie moja bajka, ale jestem bardzo wytrzymały. Dziś z przyjemnością trenuję kalistenikę (ćwiczenia z masą własnego ciała - przyp. red.), a pasją do ćwiczeń zarażam swoje dzieci. I dobrze, iż to robię, bo lekcje wf-u przez cały czas nie zaszczepiają w nich pasji - dodaje.


Zobacz wideo


Kiedy dziecko się zakrztusi. Przede wszystkim nie panikować. Działać!


Najgorsze wspomnienie? "Lekcje wf-u"Nie tylko nasz czytelnik ma złe wspomnienia związane z lekcjami wychowania fizycznego. - Dzisiaj widzę w szkole zupełnie inne podejście nauczycieli, którzy starają się zapobiec ewentualnym konfliktom podczas zajęć, ale gdy ja chodziłam do szkoły, nauczyciel rzucał na środek sali piłkę i wybierał dwóch najlepszych graczy, którzy mieli wybrać sobie drużyny. Nigdy nie zapomnę, jak została nas trójka i "kapitanowie" głośno narzekali, iż "reszty już nie potrzebują". Śmiech reszty klasy i nauczyciela, który im wtórował, pamiętam do dziś. Tak się zraziłam do tych lekcji, iż przed każdą symulowałam ból lub chorobę i po prostu nie ćwiczyłam. Skończyłam z nędzą trójką na świadectwie - wspomina Julia, dziś mama dwójki dzieci w wieku 9 i 7 lat. Podobne doświadczenia ma też Maria. - Ależ to był dla mnie koszmar. Nie znosiłam gimnastyki, nie umiałam wykonać poprawnie ćwiczeń, a nauczyciel zamiast mi jakoś pomóc albo chociaż nie oceniać, głośno zastanawiał się, co ze mnie wyrośnie, skoro nie umiem zrobić fikołka. No wyrosłam, radzę sobie całkiem nieźle, prowadzę firmę i uczęszczam na jogę, która nauczyła mnie pracy z ciałem. Wystarczył czas i odpowiednie podejście trenera - dodaje. - Moje dziecko zapisałam na zajęcia sportowe poza szkołą i to była świetna decyzja. Syn jest w ruchu, robi to, co lubi i rozwija się. Polecam takie rozwiązanie wszystkim rodzicom. Źle prowadzone lekcje mogą mieć konsekwencje na całe życieNieodpowiednio prowadzone lekcje wychowania fizycznego mogą mieć trwały wpływ na psychikę dzieci i młodzieży. - Presja ocen, porównywanie z rówieśnikami czy publiczne upokorzenie w trakcie ćwiczeń często prowadzą do poczucia nieadekwatności i utraty motywacji do ruchu. Dzieci, które doświadczyły takich sytuacji, mogą w dorosłym życiu unikać sportu, utożsamiając go z przykrym obowiązkiem, a nie formą przyjemności czy sposobem dbania o zdrowie. Z punktu widzenia rozwoju emocjonalnego, najważniejsze jest tworzenie w szkole bezpiecznej przestrzeni, w której każdy uczeń może rozwijać sprawność fizyczną w tempie odpowiednim do swoich możliwości, bez strachu przed oceną czy wyśmianiem - wyjaśnia Katarzyna Ostrowska, pedagożka i terapeutka.


Z czym kojarzą ci się lekcje wychowania fizycznego? Czy dziś są prowadzone lepiej niż jeszcze kilkanaście lat temu? Zachęcam do przesyłania swoich opinii: agatagp@agora.pl